TOWARZYSTWO BIAŁEGO ORŁA W MONTREALU
1956 RUE FRONTENAC 
MONTRÉAL, QC H2K 2N4
TEL: (514) 524-3116
 
 
 
 

Omawiając dzieje Towarzystwa Białego Orła nie sposób pominąć Klubu Sportowego Biały Orzeł. Jeszcze przed II wojną światową w łonie Towarzystwa kiełkowały pierwsze organizacje sportowe. Zachęta do uprawiania sportu przez młodzież była świadectwem troski o młode pokolenie, jaką przejawiali dorośli. Ale kluby sportowe, które mogły się poszczycić większymi osiągnięciami powstały dopiero po II wojnie światowej. W roku 1949 narodził się klub siatkarski "Polonia". Gorącym rzecznikiem jego powołania był ówczesny prezes TBO Franciszek Szeliga. Dzięki jego dobrej woE klub znalazł swój przytułek w domu TBO przy ulicy Frontenac. Później zorganizowano piłkarska ekipę seniorów i juniorów pod opieką Józefa Gadomskiego. Osiągnięcia klubu piłkarskiego były znaczne. W roku 1960 zakwalifikował się on po zwycięstwie z klubem "Estonia" do zawodów ogólnokanadyjskich. Jednakże wskutek nieudolnego administrowania klub musiał po pewnym cza­sie ulec rozwiązaniu. Nadmienić trzeba, że niektórzy sportowcy pomagali w przebudowie Domu Polskiego w roku 1961. W roku 1975 klub piłkarski odżył na nowo za sprawą Stanisława Marchewki. Przyciągnął on młodych sportow­ców i podnajął lokal przy Towarzystwie Bratniej Pomocy na ulicy Wellington. Prezesem klubu został Jerzy Gagalas. Niestety brak funduszy i własnego lokalu spowodowały po raz kolejny rozwiązanie klubu.

W roku 1982 powstał nowy piłkarski klub sportowy "Biały Orzeł". Jego inicjatorem był ówczesny prezes TBO Jan Grocholski. Klub znalazł swą siedz­ibę - jak dawniej klub siatkarski - w Domu Polskim Towarzystwa Białego Orła, które zaoferowało mu na początek pomoc w wysokości 400 $ na zakup sprzętu i strojów sportowych. Utrzymanie klubu i opłaty za wynajmowanie boisk uszczuplały jednak znacznie budżet Towarzystwa. W roku 1985 wydatki na klub wyniosły łącznie 3.032 $. Zaczęły nasuwać się pytania czy warto aż tyle inwestować w jego utrzymanie. W dyskusjach na ten temat przeważały jednak głosy popierające dalszą działalność sportową klubu. Twierdzono, że jest on dobrą reklamą dla TBO i przysparza mu potencjalnych młodych członków. Poparcie dla dalszego istnienia klubu wyrażało też Stowarzyszenie Wetera­nów Polskich w Montrealu. Zabiegając o własne, niezależne fundusze klub samodzielnie organizował dochodowe zabawy sportowe, dyskoteki, pikniki i inne imprezy, które przyciągały wielu miłośników i sympatyków sportu. W celach zarobkowych zawodnicy sprzedawali też tabliczki samochodowe z orłem. Odwdzięczając się za pomoc TBO, sportowcy pomagali w organi­zowaniu imprez, ofiarowali różne użytkowe przedmioty jak szklanki, popiel­niczki, kieliszki, dołożyli się finansowo do naprawy systemu ogrzewczego i pomogli przy reperacji baru na I piętrze budynku. Z początkiem lat 80-tych, przy pomocy Kongresu Polonii Kanadyjskiej - okręg Quebec, klub spon­sorował z Włoch dwóch pierwszoligowych polskich piłkarzy. Poziom zespołu podniósł się znacznie, gdy zaangażowano przybyłego z Polski doświad­czonego trenera Marka Ochmana. Przyciągnął on młodych i zapalonych piłkarzy. Wówczas skład zespołu bazował w głównej mierze na zawodnikach polskiego pochodzenia. Występowali oni w polskich barwach narodowych z orłem na piersi. W roku 1984 drużyna zdobyła II miejsce w lidze sportowej i zaproszona została przez pismo "Związkowiec" na turniej piłkarski do Toronto. W tymże roku awansowała do wyższej klasy tj. II Dywizji Ligi Montrealu. W roku 1984 w skład zespołu wchodzili następujący zawodnicy: Wróbel, Burnatowski, Toporowicz, Malinowski, Prugar, Kostek, Woźniak, Pszonka, Gregorczyk, Pajor, Grenluk. Na 14 meczów mistrzowskich drużyna wygrała 8, zremisowała 3 i 3 przegrała. W roku 1988 zespół zdobył mistrzost­wo figi, co było "osiągnięciem bez precedensu jeśli chodzi o sport emigra­cyjny"- jak wyraził się trener zespołu Marek Ochman. Barwy zespołu reprezentowali: Kilanowski, Marchlewski, Zagalski, Malinowski, Winiarczyk, Tahar, Wieleba, Pliszewski, Marczak, Kostek, Gładychowski, Mendygrał, Godek, Hulewicz, Gregorczyk. W latach 1989 i 1990 drużyna zdobyła mistr­zostwo i Puchar prowincji Quebec. Po zwycięstwie nad włoskim "Juventusem" otrzymała cenny Puchar Narodów. W roku 1990 zdobyła mistrzostwo figi halowej na zakończenie sezonu zimowego. W tych samych latach 1989 i 1990 drużyna zdobywała kolejno II i III miejsce w turniejach polonijnych w Hamilton (Ontario). Zawodnicy klubu uczestniczyli też w Igrzyskach "Solidarności"' w Gdańsku w roku 1990. W roku 1991 "Biały Orzeł" zdobył tytuł najlepszej drużyny piłkarskiej we współzawodnictwie seniorów oraz tytuły "par Excellence" i "Mistrzowie Ultramar". W roku 1992 klub wszedł do Ligi Prowincji, czyli do elity zawodników piłki nożnej na terenie Quebecu. W tym samym roku przystąpił do Association Soccer - Brossard, otrzymując możliwości bezpłatnych rozgrywek na boiskach miasta Brossard. Ale, gdy zmalały kłopoty finansowe, rozpoczęły się trudności w naborze sportowców. Klub zaczął odczuwać wyraźny brak młodych zawodników polskiego pochodzenia. W roku 1996 na liście grających figurowały 22 nazwiska, w tym tylko 9 polskich. A oto one: Ed Witkowski, Pierre Breza, Dariusz Szwedziński, Stefan Czekaj, Adam Chmiel, Stanisław Kijowski, Mirosław Koponko, Andrew Witkowski i Aleksander Derocha. Dziś klub nadal jest aktywny, ale nie ma w nim w ogóle zawodników polskiego pochodzenia.

Przez dłuższy czas prezesem klubu sportowego ,"Biały Orzeł" był Józef Grabas, obecny prezes TBO i wielki miłośnik sportu. W zarządzie pracowali Zygmunt Klebecki, Edward Solski, Marek Głowacki, Franciszek Sokalski, Andrzej Malinowski, Zdzisław Toporowicz, Władysław Prugar.
 

PRZEJDŹ DO SPISU TREŚCI / PRZEJDŹ DO NASTĘPNEJ STRONY